Hugo Bens in Telegraaf: Nederlands scharrelei ongewenst in Europa

Hugo Bens leghennenhouder in het Brabantse Haps, vakgroepvoorzitter pluimveehouderij ZLTO en bestuurslid vakgroep LTO/NOP, luidt dan ook de noodklok. Het is echt zorgelijk", zegt hij vandaag in de Telegraaf. 

De verwachting was dat we in heel Europa een grotere stap zouden maken naar scharreleieren, in Nederland heeft ruim 60 procent van alle eierboeren een scharrelstal. Maar dat gebeurde in de rest van Europa niet. 

Ondanks dat in 2012 het verbod op legbatterijen in ging, kozen veel boeren op de rest van het continent voor zogeheten verrijkte kooien: uiterst efficite kooien, maar volgens critici nauwelijks een stap voorwaart ten opzichte van de legbatterij.

Verrijkte kooien

Een verrijkte kooi is maar iets groter dan de legbatterij en heeft een oppervlakte van 750 vierkante centimeter per kip in plaats van 550 vierkante centimeter, schrijft de Telegraaf. En de kooien zijn een paar centimeter hoger. Ook heeft de kip een zitstok en wat nestruimte. 

Eieren die hier worden geproduceerd zijn een stuk goedkoper dan scharreleieren. Deze kooien mogen tot 2025 in Europa worden geexploiteerd. Omschakeling naar deze kooien is in Nederland verboden. In Nederland zijn de veel grotere welzijnsvriendelijkere koloniekooien nog wel toegestaan.

Teleurgesteld in Frankrijk

Met name in de Fransen en de verwerkende industrie is Bens teleurgesteld. Terwijl in Nederland alle supermarkten op scharreleieren zijn overgestapt, is dat in Frankrijk helemaal niet het geval. Er is geen enkele gedragsverandering waarneembaar. Fransen eten geen scharreleieren. 

En in veel voedingsmiddelenproducten, waarin eieren worden verwerkt, is het aandeel scharrelei ook nog verwaarloosbaar. De verwachting was dat ook de verwerkende industrie zou kiezen voor scharreleieren. En ook als je ergens pizza eet, vraag je niet of er scharrelei in is verwerkt."

Faillissementen

Volgens Bens begint inmiddels zo'n kwart van de Nederlandse eierboeren, die overgeschakeld zijn op scharreleieren, de pijn te voelen. Alle Nederlandse eieren die niet worden verkocht, worden verkocht op de grote Europese eiermarkt. En dat is dezelfde markt als die voor de kooi-eieren. En Nederland is een behoorlijk exportland. Dat voelen we direct in onze portemonnee, zegt Bens in de Telegraaf. 

Het water staat enkele collega's tot aan de lippen. Er zijn er die tonnen per jaar verliezen. Dan moet je toch echt een behoorlijke buffer hebben om te overleven. De situatie is schrijnend. Enkele ondernemingen staat op het punt dat ze verkocht moeten worden."

'Het doet pijn'

De boerenvoorman vertelt dat een deel van de leghennen-bedrijven problemen heeft met de bank, die geen geld meer wil lenen. Zij kunnen vooruit, zolang ze geen dieren hoeven te kopen, want dan is de liquiditeit voldoende. Maar als er geherinvesteerd moet worden, dan gaat het mis. 

De liquiditeit van de betreffende bedrijven wankelt. Investeren in nieuwe kippen gaat niet meer. Per kip moet je eerst vijf euro investeren en dan is er nog geen ei gelegd. En dat zou nu wel eens de kop kunnen kosten voor een aantal bedrijven. Het doet pijn. Onze kostprijs is gewoon hoger dan bij een verrijkte kooi het geval is."

Te veel scharrelstallen

Terugkijkend is een van de conclusies die kan worden getrokken dat de Nederlandse boeren te veel voor scharrelstallen hebben gekozen. Bens: De leghenhouderij staat bekend om zijn hoge pieken en dalen. Maar het gaat nu echt al te lang slecht in de sector."

De branche voelt zich duidelijk dubbel gepakt nu. Want de legbatterij mag dan wel verboden zijn in Europa, in de rest van de wereld is dat niet het geval. En door vrijhandelsakkoorden met onder andere Verenigde Staten, Argentinien Oekrae, staat de achterdeur van Europa wagenwijd open voor eieren uit landen waar de legbatterij niet is verboden.